بازتاب اولیه تاثیر کووید 19 و پیامدهای درمانی
در تاریخ 11 مارس 2020، سازمان بهداشت جهانی ویروس کرونا را به عنوان یک بیماری فراگیر اعلام کرد. با این که ارزیابی ها به سرعت در حال تغییر است، اما آن چه که مشخص است این است که کووید 19، هزاران فرد را آلوده کرده است. از آن جایی که اولین مورد در اواخر سال 2019 مشاهده شد، شوک بزرگی را به سیستم سلامت عمومی وارد کرده و فشارهای به سیستم اقتصادی نیز اعمال شده است.
رشد تعداد افراد مبتلا در کنار این واقعیت که تولید واکسن زمان می برد، باعث بروز واکنش های بی سابقه ای نسبت به سایر بیماری های عفونی شده است. تعداد بالایی از کشورهایی که درآمد بالایی دارند، مرزها را بسته اند و جابجایی افراد آلوده را محدود کرده اند، با این هدف که ویروس مهار شود.
این در حالی است که برخی از کشورها که درآمد متوسط و زیر بنای آسیب پذیری دارند، نگران این موضوع هستند که نتوانند نیازهای سلامت افراد را در این دوره تامین کنند.
با توجه به واقعیت های موجود، سازمان بهداشت جهانی به شدت معتقد است که بهترین کار، صاف کردن منحنی افراد جدید شناسایی شده، از طریق مسئولین بهداشت عمومی در سطح فردی، اجتماعی، ملی و جهانی می باشد.
بر اساس ارزیابی های سازمان بهداشت جهانی و سایر آژانس های سلامت در دنیا، کووید 19، به سیستم تنفسی تحتانی حمله می کند و عمدتا از طریق قطرات آب موجود در سرفه، عطسه و یا در اثر تماس مستقیم منتقل می گردد.
نظریاتی مبنی بر این مورد وجود دارد که ممکن است ویروس، به طور غیر مستیقم و از طریق اشیای آلوده و یا افراد ناقل بدون علامت نیز منتقل شود.
این ویروس عمدتا در افراد مسن بالای 50 سال و یا افراد با سابقه بیماری های مزمن مشاهده می شود
علائم بالینی بعد از دوره چهار روزه نهفتگی عبارتند از: تب، سرفه های خشک و پیوسته، بدن درد و تنگی نفس.
در برخی موارد این ویروس می تواند منجر به پنومونی و یا سندرم حاد تنفسی شود که البته بسیار خطرناک نیز خواهد بود.
طبق گفته های مرکز کنترل بیماری، بیش از هشتاد درصد افراد آلوده، علائم خفیفی را تجربه کرده اند، در حالی که در ما بقی، علائم شدید بوده و تحت درمان های شدید پزشکی قرار گرفته اند. با این که ارائه آمار دقیق سخت است، اما سازمان بهداشت جهانی گزارش داده که آمار مرگ و میر این ویروس در حدود 3.4 درصد می باشد.
یک بار آلودگی با این ویروس می تواند عوارض فیزیکی و فیزیولوژیکی را به همراه داشته باشد.
Chen et al، گزارش داده است که افراد مبتلا به H7N9 (آنفولانزای نوع A) برای مدت طولانی، حتی دو سال بعد از بهبودی از مشکلات ریوی شکایت می کردند. علاوه بر این، در سندرم حاد تنفسی که نوع واگیر داری از خانواده کرونا ویروس است، افراد مبتلا تا یک سال بعد از بهبودی، با علائمی از قبیل استرس، افسردگی و اضطراب روبرو بودند. عوارض طولانی مدت بیماری های عفونی نباید نادیده گرفته شود.
در بهبود یافتگان سندرم حاد تنفسی نیز عوارض طولانی مدتی از قبیل محدود شدن فعالیت های فیزیکی و ضعف نیز گزارش شده است، که می تواند روابط اجتماعی و شغلی افراد را تحت تاثیرقرار دهد.
یافته های مشابهی در خصوص ویروس ابولا نیز وجود دارد. افراد مبتلا به این ویروس، تا یک سال علائمی از قبیل ناتوانی های فیزیکی، رفتاری و بینایی از خود نشان دادند. جنبه های سلامت ذهنی این بیماری مانند اضطراب و یا افسردگی نیز نباید نادیده گرفته شود.
از نطر ما، اولین گام زنده ماندن (جان سالم به در بردن) از یک بیماری عفونی است و این که بیماری عفونی می تواند با عوارض طولانی مدت، محدودیت های حرکتی و فعالیت های اجتماعی همراه باشد. به همین خاطر، ما به همکاری تیم هایی از جمله فیزیوتراپی در طول درمان نیز نیاز داریم.
از آن جایی که هدف و تمرکز ما، کاهش تعداد افراد مبتلا به کووید 19 است، باید عوارض فیزیکی، ذهنی و روانی افراد بهبود یافته را نیز در نظر بگیریم. در چنین شرایطی، درمان های موثرتری نیز در نظر گرفته خواهد شد.
در طول دهه های گذشته و با ظهور بیماری حاد تنفسی، H1N1، آنفولانزای نوع A و سندرم تنفسی خاورمیانه، نشان داده است که انتقال ویروس، بیماری های انسانی با عواقب جهانی را به همراه داشته است. در حالی که کووید 19 توجه تمام دنیا را به خود جلب کرده است و در واقع، بسیاری از بیماری های مشترک میان انسان و حیوان، در حیوانات سراسر جهان وجود دارند و تنها زمان و شرایط، همه گیری آن ها را مشخص خواهد
بدون دیدگاه